Teknolojinin lüks olduğu bir dönemde ,
siyahtan renkliye geçilen, akşam olduğunda tv kapatılınca üzerine itina ile
dantel örtü koyulan evlerde büyüyen çocuklardanım ben.
Çokomel kağıtlarını düzleştirip biriktiren,
peçete koleksiyonu yapan tipitip sakızın tadını bilen çocuklardanım ben.
Bir varmış bir yokmuş diye başlayan masallarla büyüyenlerdenim .
Belkide bu yüzden alışığım tam buldum derken kaybetmeye.
Kimileri şanslı idi top hep ayaklarına geldi,ama ben hep topun peşinden koşmak zorunda kaldım.
Koştum koştum terli terli sular içtim
Okudum okudum hep büyük adam olacam hayaliyle.
Arkadaş oldum, dost oldum ,sarhoş oldum,sevgili oldum ve hep aşık oldum ben.
Sonunda sadece insan olabilmeyi basardim ben
Öğrendim ki göründüğü kadar uzak değil aslında mutluluk.
Gidenin ardından ağlamak yerine ,yeni gelecek olana heyecan duymayı büyürken öğrendim ben.
Evet bazen gürültülü harfleri bile kullanamayacak kadar yorgun oluyor insan.
Sessizce çıkıp gitmek istiyor bedeninden
Hayat beni hep aynı yerimden yaralasa da yaşamaya değermiş büyürken öğrendim ben.
Arkamdan konuşulanları duymak istemediğimde yüksek sesle şarkılar söyleyecek kadar büyüdüm.
Yeni yaşımda daha cok gulmeli daha cok sevmeliyim
Daha cok soylemeli daha cok dinlemeliyim
Hoşgeldin yeni yaşım deyip yoluma devam etmeliyim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder