Sebebini bilmediğim yalnızlıkların kokusunda
satırlar yazıyorum.Acı beynimin kıvrılmarına öyle iyi saklanmışki söküp
atamıyorum.En iyisi acıları ile mutlu olmayı öğrenmeli ve içi ağlarken yüzünü
güldürmeyi başarmalı insan.
Kalbim taş olmuş benim. Kendimden bile
sakındığım yarım kalmış sözler delip geçiyor duvarlarımı. Göz yaşlarım pes edip
vazgeçiyor asılmaktan kirpiklerime . Özgürce ve mutlulukla bırakıyorlar
kendilerini boşluğa.Garip bir hoşçakalın kokusunda satırlar yazıyorum. Kendimden kaçarken yine kendim yakalıyor beni.Boyası henüz kurumamış bir duvar gibiyim.Kim dokunda izi kalıyor üstümde.Henüz açıklamasını yapamadığım bir öfke birikiyor içimde.Dilimde henüz bitmemiş bir şarkının nakaratı
Neden pencere kenarı sevdiğimi düşünüyorum
bazen. Dışarı olan biteni görmek istediğim için mi yoksa başımı yaslayacak bir
yer bulamadığım için mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder